گاهی فکر می کنم که همه ی ما هر لحظه در حال عکاسی هستیم. 

    بعضی ها با تلفن همراهشان، عده ای با دوربین پیشرفته DSLR. برخی هم به چشمانشان اکتفا می کنند. اما شاید وجه مشترک همگی ما در قوه ی عکاسی ذهنمان باشد. 

    عکاسی ذهنی اطرافیانم اغلب جزء زجر آورترین تجربه هایم بوده. در این مواقع دیگر نمیتوانم خودم را به ندانستن بزنم و صرفا پشت دوربین باشم. برعکس، از همان ابتدا که خودم را شناختم باید بی وقفه جلوی دوربین بقیه حاضر می شدم، فیگور می گرفتم و منتظر صدای شاتر تحسین یا انتقادشان می شدم. 

    مضحک ترین جنبه قضیه مربوط به زمانی است که سعی می کنم پرتره های گذشته ام را حفظ کنم! با دقت و وسواس از پستچر های گذشته ام تقلید کنم؛ بی توجه به تاثیرات گذر زمان بر نگاتیوها. گویی که میخواهم آینده ام را بر اساس گذشته ام پایه ریزی کنم. اما حاصل چیزی نمی شود جز مدلی کج و معوج و به همان اندازه نرسیده و نابجا. به دور از هر بدعتی که جان را به هیجان آورد.

    و من همواره سعی در بر هم زدن ترکیب بندی سفت و سخت این شات ها دارم. در هر برداشتی به آرامی دستانم را به فریم تکیه می دهم بلکه بتوانم چارچوب انعطاف ناپذیر را دلباز تر کنم و حدش را آن طور که شایسته عرصه ی ذهن است، به بی نهایت سوق بدهم.

هیچ وقت فکر نمی کردم روزی تحت تاثیر American Beauty قرار بگیرم.

    طی این سال ها سعی می کردم به بهانه های مختلف از دیدن زیبایی آمریکایی، فیلمی که توسط کارگردان بریتانیایی، ساخته شده طفره برم. شاید علتش پوستر فیلم بود شاید هم وجود کلمه آمریکایی در نام فیلم که به من هشدار مواجه شدن با گسل فرهنگی (!!) را می داد. در هر صورت خلاصه داستان فیلم را خوانده بودم بودم و چیز دندان گیری نصیبم نشده بود و همچنان بر نظر سابقم که امریکن بیوتی به DNA من نمی خورد، پافشاری می کردم.

    تا این که در هفته ی گذشته طی چالش (تک نفره!) دیدن گزیده ای از فیلم های کوین اسپیسی بزرگ (که مبدع آن خودم بودم) تصمیم گرفتم به این فیلم هم فرصتی بدهم. بالاخره کم لطفی بود که چالش فیلم های کوین اسپیسی را راه بیندازم و فیلمی را که بابتش دومین اسکارش را گرفت نبینم!

    دو ساعت را پای تماشای زیبایی آمریکایی صرف کردم بدون آن که خودم متوجه شوم! در پایان فیلم به عینه دیدم و درک کردم که شاید راه های رسیدن به پوچی در فرهنگ ها و کشور های مختلف، گوناگون باشد; کماکان نتیجه یکی است و آن پوچی است. درست است که DNA همگی ما با هم تفاوت هایی دارد، ولی واحد های سازنده یکی هستند! 

    امریکن بیوتی برای من فیلمی بود که روزمرگی و بیهودگی را با طنز تاریک خود به سخره می گرفت و نیز پیامش را با بازیگوشی و به نرمی، مانند برگ های گل American Beauty می رساند.

از همان اوایل دوران کودکی عاشق شدم. عاشق صفحه سفید.

     ماجرا از آن روزی شروع شد که دایی س ، که دست بر قضا نقاش هم هست،در راهروی خانه قدیمی پدربزرگم یک دسته کاغذ A4 نو را با لبخند به من داد. آخر قبلا پیشش گله کرده بودم که هر وقت در دفتر خط دار نقاشی می کشم، آدمک هایم از پشت میله های زندان به من نگاه می کنند. با شادی به دسته ی کاغذ توی دستم خیره شدم و از همان موقع بود که کاغذ سفید در ذهن خردسالم بدل گشت به مظهر آزادی و رهایی. مظهر هر آنچه هست و خواهد بود. منشوری از رنگ ها و صفات که همه و همه در صفحه سفید خلاصه شده اند.

     از آن روز چند سال گذشت و وارد کلاس اول شدم. این بار باز هم از روی ناچاری دفتر خط دار گرفتم چون خانم معلمم تحمل دیدن رقص دست خط شاخک وار یک بچه ی ٧ساله را در عرصه ی سفید کاغذ نداشت. کم کم با شیوه محتاطانه و حساب شده ی نقاشی آشنا شدم که آن را نوشتن نامیدم. کمی نگذشت که دیدم می توانم به غیر از مشق شبمان که همواره از سقا بودن بابا حکایت می کرد، چیزی از خودم بنویسم! نخستین تجربه ام، نوشتن درباره ی صمیمی ترین دوست هایم بود که هنوز هم نگهش داشته ام تا هرازگاهی ببینمش و یاد آوری باشد که چقدر آن زمان کلمات "صمیمی ترین" و "دوست ها" را راحت کنار هم می چیدم.

     راهنمایی که رفتم کار دشوار تر شد. معلم ادبیاتمان که گویی می خواست تولستوی های آینده را تربیت کند، موظفمان می کرد تا انشا هایمان را (که بند بند لیست طویلی از اصول صحیح نگارش باید در آن رعایت می شد)، روبروی کل جمعیت کلاس بخوانیم و یک تنه بایستیم و از نقد های ریز و درشتی که سایر همکلاسی ها روانه مان  می کردند دفاع کنیم! مضاف بر تمامی این چالش ها، اندک اندک متوجه شدم که نوشتن برایم به کاری بس دشوار تبدیل شده. گاهی قلم به دست می گرفتم و احساس می کردم که در مدخل قلمم کلمات جنگ پر شوری را راه انداخته اند. انگار که با حرارت به یکدیگر تنه می زدند تا هرکدام زودتر بر کاغذ جاری شوند! اما سایر اوقات کاملا برعکس بود. اگر پای کامپیوتر می نشستم شاهد این می بودم که نشانگر ورد مانند یک منشی ناشکیبا مقابلم نشسته و پنجه پایش را با فرکانس بالا به زمین می زند.

     در دبیرستان اما تمامی این مسائل به کلی تعطیل شد. این دفعه مختار بودم که روی هر کاغذی بنویسم. پس روی کاغذ سپید می نوشتم بدون این که سپیدی اش را مانند سابق ببینم. برخلاف سابق در کلاس ادبیات، به قولی ادبیات را شرحه شرحه می کردیم. دیگر خبری زنگ انشا نبود. پر مغز ترین مطلبی که می نوشتم جزوه شیمی بود و طولانی ترین متن اورجینالم هم، پیام های پیام رسان ها بود که معمولا از ٢ خط بیش تر تجاوز نمی کرد. بماند که همین دو خط هم برخی از دوستانم را به حیرت وا می داشت که من چگونه حوصله نوشتن چنین متن طولانی را در خود می یابم! 

     از اواخر دوره دبیرستان بود که به خودم آمدم و دیدم که باید دوباره افسار قلم را در دست بگیرم. مدتی بود که احساس میکردم که در ذهنم کلافی انبوه از اندیشه و از جنس کلمات شکل گرفته. بعضا تصاویر هم بودند که آن ها را البته با عکاسی رها می ساختم. اما این کلمات بود که بیش از هرچیزی عذابم می داد. گاهی حس می کردم که نیاز به یک نرم افزار وین رار ذهنی دارم بلکه از حجم آن ها بکاهد. اما فرو نشاندن آن همانا و سنگین تر شدن بار همانا. تا این که به خودم اجازه نوشتن را دادم. هنوز هم عصا قورت داده و مثل جاده در دست احداث می نویسم، اما به امید متعادل تر شدن این ترافیک ذهنی و دیدن دوباره کاغذ سپید.