دریافت

Song Name: Side

Artist: Travis

Genre: Post-Britpop, Soft Rock

Album: The Invisible Man

Year: 2001

گاهی فکر می کنم که همه ی ما هر لحظه در حال عکاسی هستیم. 

    بعضی ها با تلفن همراهشان، عده ای با دوربین پیشرفته DSLR. برخی هم به چشمانشان اکتفا می کنند. اما شاید وجه مشترک همگی ما در قوه ی عکاسی ذهنمان باشد. 

    عکاسی ذهنی اطرافیانم اغلب جزء زجر آورترین تجربه هایم بوده. در این مواقع دیگر نمیتوانم خودم را به ندانستن بزنم و صرفا پشت دوربین باشم. برعکس، از همان ابتدا که خودم را شناختم باید بی وقفه جلوی دوربین بقیه حاضر می شدم، فیگور می گرفتم و منتظر صدای شاتر تحسین یا انتقادشان می شدم. 

    مضحک ترین جنبه قضیه مربوط به زمانی است که سعی می کنم پرتره های گذشته ام را حفظ کنم! با دقت و وسواس از پستچر های گذشته ام تقلید کنم؛ بی توجه به تاثیرات گذر زمان بر نگاتیوها. گویی که میخواهم آینده ام را بر اساس گذشته ام پایه ریزی کنم. اما حاصل چیزی نمی شود جز مدلی کج و معوج و به همان اندازه نرسیده و نابجا. به دور از هر بدعتی که جان را به هیجان آورد.

    و من همواره سعی در بر هم زدن ترکیب بندی سفت و سخت این شات ها دارم. در هر برداشتی به آرامی دستانم را به فریم تکیه می دهم بلکه بتوانم چارچوب انعطاف ناپذیر را دلباز تر کنم و حدش را آن طور که شایسته عرصه ی ذهن است، به بی نهایت سوق بدهم.

هیچ وقت فکر نمی کردم روزی تحت تاثیر American Beauty قرار بگیرم.

    طی این سال ها سعی می کردم به بهانه های مختلف از دیدن زیبایی آمریکایی، فیلمی که توسط کارگردان بریتانیایی، ساخته شده طفره برم. شاید علتش پوستر فیلم بود شاید هم وجود کلمه آمریکایی در نام فیلم که به من هشدار مواجه شدن با گسل فرهنگی (!!) را می داد. در هر صورت خلاصه داستان فیلم را خوانده بودم بودم و چیز دندان گیری نصیبم نشده بود و همچنان بر نظر سابقم که امریکن بیوتی به DNA من نمی خورد، پافشاری می کردم.

    تا این که در هفته ی گذشته طی چالش (تک نفره!) دیدن گزیده ای از فیلم های کوین اسپیسی بزرگ (که مبدع آن خودم بودم) تصمیم گرفتم به این فیلم هم فرصتی بدهم. بالاخره کم لطفی بود که چالش فیلم های کوین اسپیسی را راه بیندازم و فیلمی را که بابتش دومین اسکارش را گرفت نبینم!

    دو ساعت را پای تماشای زیبایی آمریکایی صرف کردم بدون آن که خودم متوجه شوم! در پایان فیلم به عینه دیدم و درک کردم که شاید راه های رسیدن به پوچی در فرهنگ ها و کشور های مختلف، گوناگون باشد; کماکان نتیجه یکی است و آن پوچی است. درست است که DNA همگی ما با هم تفاوت هایی دارد، ولی واحد های سازنده یکی هستند! 

    امریکن بیوتی برای من فیلمی بود که روزمرگی و بیهودگی را با طنز تاریک خود به سخره می گرفت و نیز پیامش را با بازیگوشی و به نرمی، مانند برگ های گل American Beauty می رساند.